Latexos cosmopolitas

Remato esta primeira parte sobre a Catedral, no interior; fechando con fotografía urbana máis do meu estilo e na miña zona de confort. Na vindeira publicación saímos ás cubertas a ver imaxes menos cotiás.

Virxe que guías meu fado, deixame ir devagar porque se me fas apurar igual tanto me perdo coma engano. A cada paso, tentacións; alá onde mire, coviza; unha sociedade enfermiza. Líbrame de todas ambicións.

Coma sombra na noite agochado entre a pedra nas mans un tesouro leva pra agasallar a quen escoite. A luz é a que guía o camiño pero non existe sen escuridade a Cultura ven sendo a claridade que fai que todo teña sentido.

Remato unha triloxía desde Cidade da Cultura amosándovos unha fotografía de paisaxe dalgo que me gusta moito nese espazo e que me parece moi mal aproveitado e pouco visitado: o anfiteatro. Úsase menos do que se debería e o visitante apenas o coñece. Quenes si o aproveitan son as novas xeneracións que o usan para actividades lúdico-deportivas e de cando en vez (moi de cando en vez) aproveitase a súa boa acústica para un concertiño.

Nubes de gris algodón, un leve orballar. O meu paraugas vermellón acaba de abrollar. Folla de cor no aire, sube escudo ledo e vivo. E entre nube e nube, un raio de sol fuxitivo!

Hoxe non hai poema, veño cunha pequena reflexión fotográfica sobre o proceso. Saín un día do museo do Gaiás, era noitiña xa; bon, un dos nosos solpores, pero xa con pouca luz. E vin esta persoa que estaba uns segundiños entretida.  Pareceume marabilloso coma lle viñan as liñas e o momento de luz nese intre que estaba a piques de esborrancharse pola marabunta que chegaba desde as miñas costas. O tempo xusto de coller a cámara, configurar rápido, caseque por instinto, e obturar! Pareceume daquela fallida e trepidada pero non tiven a oportunidade de repetir. Hoxe recupéroa do arquivo pois esa falta de definición non me importa en absoluto. Que te fixes ou desbotes unha fotografía baseándote só na nitidez ou resolución fala unicamente da túa falta de madurez coma fotógrafo. Eu cando fotei, nese intre, xa tiña madurez abondo coma para que a imaxe non rematase no lixo, pois outra non houbera pasado o primeiro filtro de edición.

Co meu paraugas de cores e soños voando entre flores as pedras vanse mollando as nubes estanse achegando parece que vai chover . A luz do sol asoma polo horizonte de quen soña cun mundo mellor cheo de vida e de cor nunca choveu sen escampar .

Rúas molladas, espellos de luz fría. A chuvia deixa nelas calada a melancolía. Aló enriba, dourado, nun curuto ou campanario, o galo vixía, inmóbil e calado. E pasa unha dona cunha estrela na man: o seu móbil prendido, allea ao cristalán da rúa que chora sen poder falar. O galo de ouro míraa pasar .

Peiteamos canas, certo    engurras e xa non vemos de preto    caio se me empurras. Reciclaxe    ciclo da vida amortizaxe    dun hábitat con ferida. Traballo prá mocidade    nova sangue frescura e novidade    que todo abrangue.

Gaivota, ladroa de pruma fríxida o teu berro é estafa, puñada primitiva. Peste do peirao, ollo observador á procura do lixo con torpe fragor. Que o vento che tumbe, maldita sexas! Que o peixe que roubes, che repita con vascas feas! Que te enredes en redes, suxa oportunista, e che pape unha onda, por listiña e lista!

Paporrubio, chama ardente viva, no teu peito o amor aniña. Cando chías doce e quedo, desármase en min todo medo. Voas livián, xentil presenza, do xardín a máis pura esencia. Pequeno emisario do sentir ves o espírito seducir.

Arredor das margaridas    o gorrión alleo co seu xogar    ao sixilo de quen se achega    pra lle roubar    a ialma       cunha imaxe das feridas          que grabadas             leva no pico          coma lembranza das batallas       perdidas e gañadas       mais sempre          pelexadas       rematadas nos beizos          nun bico             meu amor.

Konpeitō    pequeniña estrela erizada    xeometría do azúcre,    mineral doce e picudo. Chegaches á miña man    vestido de cores:       rosa alba tímida,       celeste de mar antiga,       amarelo polen solar,       verde brión secreto. Pequena pedra luminosa,    que estalas na boca    coma un astro mínimo,    entregando    o teu corazón    de pura dozura.

A vaca morreu e roubeille-la pel pra senta-lo meu cu nun sofá onde atopei un gran que lle saíra ou igual alí sempre estivo coma merezo eu unha almorrá que debera padecer calquera que mate animal polo mero feito do pracer dunha cómoda vida de luxuria e vanidade.

Agasallo     é tomar café        contigo     seino porque o teño         seino, si, seino. Cando non o teña        sabereino mellor    porque non haberá azúcre    pra endulzar        nin leite    pra lavar as bágoas        e por iso é que o sei,           que cada café       un agasallo é.

  Ai, que xogo no ceo! que ceo tan xogón! Eu axúdoche, nube branca pasouse, zas!, o sol. - Teu! -dílle, unha, lixeira... - Meu! -resposta, a outra, regordecha... Pelota de ouro que voa lume redondo, meu amor! Roda e roda, limón clariño entre algodón e algodón. Ai, que xogo no ceo! que ceo tan xogón!

Ás veces as cousas tórcense moito e hai que apoiarse nos demais porque parece que todo se nos cae enriba e ata podémonos sentir moi presionados polos demais.  Os pesos lévanse mellor cando se reparten.

Onde estabas tal día coma hoxe do 2019? Eu traballando nas Conchiñas, A Coruña. Pero era unha mañá anubrada, coma a de hoxe; fresca tamén. Pensamos que sempre a Semana Santa ten que vir calorosa e solleira e cando as cousas xa non veñen coma queremos volvémonos negacionistas de todo: do cambio climático, das vacinas que axudaron a que sigamos hoxe con vida. En fin... e ti onde estabas tal día coma hoxe do dous mil dezanove?

Gústame ir de museos pero tamén recoñezo que hai veces que collo medo, coma un día no Museo das Peregrinacións e achei unha figura tallada do mesmo Vlad Tepes... pero o peor non foi iso, senón decatarme de que ao tempo o mesmo Vlad estaba observando a mesma figura e iso si que me pareceu algo moi perturbador.

Dentro da Catedral de Santiago hai un lugar de gran interese: o museo, onde cobran vida ata seres misteriosos que espreitan a visitantes dispostos a papalos coma se despisten un chisquiño.

Nas cubertas da Catedral de Santiago habita un ser extraño. Supoño que será un deses dos que nos meus tempos de crianza acostumaban a usar para mandarmos ao monte ca excusa seica de ir cazar Ghazafelhos... pois igual xa atopei un deles! O caso é que atopei un brincando sen calzóns perigosamente polo bordo dunha das fachadas e se ti tamén o queres ver terás que buscar o xeito coma min de subir ás cubertas do templo compostelán.

O tempo pasa e seguimos a recibir as visitas dos camiñantes que pasan por diante, indiferentes e alleos mentres eu, axeonllado e de mans cruzado, algo aborrecido, peiteado polo ar, esculpido polas tormentas e bronceado polo sol, observo por riba do ombreiro a quen me rouba cada día todo o protagonismo; mais non me importa pois na miña infinita inerte inmortalidade permanezo tranquilo recompilando historias tristeiras ou felices; de desamores ou tamén con loucuras de amoríos.

Potente presenza desque naces nun mundo indomábel de incansábeis ondas que van moldeando a personalidade e os abruptos camiños con portas ás veces infranqueábeis pero accesíbeis ás olladas de incansábeis viaxeiros con ansias aventureiras e amantes de belas paraxes con escilinteantes luces a cores tan asombrosas coma brilantes.

No Cabo do Home vivía un fareiro protexido por un ser con faciana de peixe e corpo de tirano o dun tirano sauro rei. O sauro protexe o faro onde vive o home que mantén a luz que salvagarda a costa e tamén a navigantes que con calquera fin bótanse á mar.

Rematando febreiro, co inverno a piques de abandoarnos e a primavera ás portas, xa podemos gozar de días máis longos aínda que a noite segue a fechar cedo abondo. Baixando o Monte do Viso cheguei xusto para non poder resistir a tentación de premer o obturador perante semellante atardecer.

Sempre que paso por diante deste lugar non podo evitar pensar en toda esa xente maior abandoada polos políticos durante a pandemia. Indefensos, coma animais, sen dignidade nin a posibilidade dunha despedida... e aínda hoxe, os mesmos que os condearon seguen a evitar recoñecer os seus erros por non pedir desculpas, para esquivar o sinalamento. Errar é de humanos, rectificar é de sabios. O contrario non corrixe nin elimina o problema. O dano non vai desaparecer. Esa xente retrátase co seu comportamento noxento e quenes os defenden, protexen e manteñen, tamén son coma eles: cómplices do mesmo crime.

Isto tamén é Santiago. Está ben preocuparse pola seguridade vial mais tamén é unha cidade que hoxe vive o problema da vivenda coma calquera outra cidade española. Os alugueres están polas nubes e a especulación xoga máis con vistas ao turismo. Hoxe ata os estudantes pasan por unha auténtica odisea para atopar un lugar onde residir. Eu trato de sacar fermoso o máis escangallado, pero este edificio observo que está ocupado mais pareceume bastante ruinoso aínda que supoño que non así o será o seu alugueiro e non faltará pronto un fondo voitre que voe tras del para convertelo nunha lambetada turística pois está moi ben situado; de feito, non me sorprendería saber que xa están pensando en chimpar fóra aos ocupantes actuais. Quixera suliñar ese estado que non parece só estético, aparentemente ruinoso nalgunhas zonas onde a estrutura case parece pedir despegarse dun edificio nunha zona onde na beirarrúa de fronte temos edificios institucionais, educativos e ata residencias para maiores; ou se...

As torres alzan o seu perfil contra o ceo plomizo, as nubes ameazan con desatar a súa furia, mentres o vento zoa por entre as rúas desertas. Unha melancolía percorre os edificios, agardando o estalido da inminente tormenta.

Baixo o manto da néboa, a cidade desdibúxase, un labirinto de sombras e ecos. Farois como vagalumes escintilantes,revelan segredos ocultos a plena luz do día. O asfalto tórnase espello do irreal, e o silencio, banda sonora deste soño urbano.

No silencio da cidade, a néboa danse como un lenzo misterioso. As rúas, apenas visíbeis, revelan segredos agochados, e o encanto do descoñecido.

Achégase o Entroido e aquí quencemos motores ca poción máxica que fará que as corozas poidan voar ata o infinito e máis alá.

Pero... que lle pasou ao rei da animalada? Tantos anos de evolución e tivo que vir un branquiño a controlar a selva e falar cos animais todos, algo que a raza africana non era antes capaz. Así o pensou Muhammad Ali, pois del o escoitei eu e esas palabras quedáronseme grabadas e supoño que me inspiraron bastante ao premer o obturador nesta instantánea na que vemos a esa personaxe de ficción creada por Edgar Rice Burroughs onde procurei rebaixala a unha posición vulnerábel e humillante, penso que merecida; cambiando totalmente a mensaxe orixinal da banda deseñada do autor e dándolle así o meu propio e orixinal enfoque. Por certo, non existe IA, tan só a perspectiva forzada do chorro de auga dunha fonte que había fronte o mural.

Nunha aldea remota de Galicia, os galopíns do lugar descubriron un segredo máxico. No vello almacén abandonado atoparon unha cadeira vivinte, que se movía por si mesma e respondía ás súas risas e xogos. Os nenos, encantados, corrían e saltaricaban ao seu arredor, rindo ás gargalladas mentres a cadeira facía piruetas e bailes improvisados. Un día, mentres xogaban no campo de herba alta, un dos galopíns, Martín, decidiu ver se a cadeira era capaz de seguir os seus pasos rápidos e áxiles. E así, sen previo aviso, Martín botou a correr como un lóstrego e a cadeira, coas súas patas de madeira, seguiuno sen perder o ritmo. A persecución foi unha danza harmónica, onde a cadeira brincaba e xiraba como se fose parte do xogo. Os demais nenos, emocionados, uníronse á carreira, e pronto todos os galopíns corrían e saltaban en perfecto compás coa cadeira vivinte, creando un espectáculo único que deixaba a todos abraiados. Desde aquel día, a cadeira foi parte inseparable dos seus xogos e...

A mañá é unha páxina en branco para escribir os nosos soños. Co corazón cheo de crenzas e a mente aberta á sabedoría, cada novo día é unha oportunidade para ser a mellor versión de nós mesmos.

Reducir ou abandonar o consumo de alcohol é un acto de coraxe e intelixencia. As túas neuronas agradecerancho, mellorando a túa memoria, concentración e saúde mental. Toma o control, escolle a claridade e vive a túa vida ao máximo.

No recuncho da nosa vida en negativo, dúas cámaras tolas, namoradas e vivas, danzan ao son da luz das velas, proxectando soños en fíos finos de prata. Entre os corredores das recordacións, os carretes de 35mm capturan suspiros e nós, cámaras cómplices, abrazamos a beleza efémera dos momentos fugaces. As velas cantan cancións de luz e sombra, e nós, amantes de cristais e engrenaxes, codificamos os nosos segredos en cada foto, dun amor que se revela e se imprime eterno. No escuro dos nosos interiores, os negativos son confesións sinceras, exposicións de emocións gardadas, neste álbum perpetuo de amor verdadeiro.

Unha das exposicións fotográficas máis espectaculares activas actualmente que podes visitar na Galiza é a que presenta na Coruña a The MOP Foundation :  Centennial ca obra de Irving Penn . E xa que estades, non podedes saír sen facervos con un exemplar do catálogo que ademais ven presentado de xeito verdadeiramente exquisito. Unha verdadeira xoia en calquera libraría de fotógrafo que se precie.

Cando a chuvia cae e o ceo se tingue de gris, lembra que as flores vermellas precisan da auga para florecer. Deixa que cada gota que cae che inspire a seguir crecendo e a brillar co teu propio resplandor vermello, mesmo nos días máis escuros.

As luces da cidade brillan como estrelas terrenais, recordándonos que, mesmo na escuridade, sempre hai puntos de luz que nos guían. Levántate hoxe coa determinación de ser unha desas luces, iluminando o camiño para ti e para os demais.

A forza dos meteoritos recordounos a beleza e a fraxilidade da vida, e que sempre de novos comezos xorden grandes oportunidades.

Erguerse con enerxía é tan importante como un bo café! Así que vamos, o día non vai conquistarse só! Hai un mundo cheo de oportunidades agardando por ti e tamén olladas espreitando tralas fechaduras, pero que iso non che impida abrir as portas co teu entusiasmo e enerxía.

No choque das estrelas e planetas, atopamos a esencia da creación e a promesa de novos comezos no cosmos infinito.

Se o día che dá limóns, fai unha limonada... ou busca alguén cuxa vida deu tequila e organiza unha festa!

Cada salto é un novo desafío e cada obstáculo é unha oportunidade para demostrar a túa forza e destreza. Libera o teu espírito aventureiro e conquista o mundo co teu movemento!

Como un cabalo que ollando por unha fiestra ve a vastedade do mundo, abre os teus ollos hoxe ás infinitas posibilidades que te agardan.

Os teus pés poden estar cansos e destrozados, pero o teu espírito é máis forte ca nunca. Cada paso, cada dor e cada esforzo levouche até aquí. ¡Parabéns polo teu logro! Agora é momento de descansar, celebrar e lembrar que es un auténtico peregrino, un exemplo de forza e determinación. Benvida a Santiago!

Cada paso no Camiño é unha oportunidade para descubrir máis de ti mesmo e das marabillas que te rodean. Que a túa xornada estea chea de aventuras, paz e bo ánimo. Bo Camiño!

A verdadeira aventura comeza cando decidimos dar o primeiro paso. Que o teu obxectivo de facer o Camiño de Santiago che encha de forza, determinación e alegría, sabendo que cada paso te achega máis ao teu soño. Bo día e bo Camiño!

Aínda que os muros poidan romperse, sempre podemos recoller os anacos e reconstruílos máis fortes e resistentes ca antes. Cada desafío é unha oportunidade para renacer e mellorar.

As árbores, con raíces firmes e ramas estendidas cara ao ceo, ensínannos a ser resilientes e a buscar sempre a luz. Se elas poden crecer e florecer en calquera circunstancia, nós tamén podemos.