Latidos urbanos

A ver... non me digades que non ten pinta de estar cabreado!!! ¿Cuánto sabes de Santiago? ¿Podrías decirme dónde tiré esta foto?

Anoche hicimos un recorrido por varias de las fogatas (ou cacharelas, coma dicimos na miña terra) que tradicionalmente se encienden en San Xoan y como siempre, la que más me cundió fue la de la Praza do Matadoiro, de la cual os dejo este aperitivo. Luego ya haré edición (selección de fotos en jerga fotográfica) para mostraros el resto. Por cierto... no uso ráfaga para fotografiar... 

Non querer ser non ten nada que ver a non querer estar. Non quero entrar en política claro o teño pois político non son nin quero. Pero participar, participo pois calar non calo, platico e tamén practico...       porque é necesario . La ludopatía es   una enfermedad que cada día destruye cientos de familias en nuestro país. El mismo Estado que se llena de orgullo y satisfacción hinchando pecho y abriendo bien la boca combatiendo el juego, llena también sus arcas con los juegos de azar. ¿Hipocresía? 

A confianza non é un agasallo       gáñase! coma esa flor na maceta       sécase! cada día con cada tic tac do reloxo       mímase! mais cando estás ca persoa axeitada       gózase! Cando non se entende a confianza non se coñeceu o amor.

Tendemos a pensar que tiempos pasados siempre fueron mejores y eso es porque al igual que sucede con el color, nos desmemoriamos enseguida. Cuando me topé con estas dos imágenes en mi archivo creí que las había tirado con la Kodak Ektar h35 hasta que en los datos EXIF  leí que la cámara que había usado era la Olympus Em10 MkIII que dispone de unos filtros artísticos heredados de esa magnífica e icónica  Pen F. ¡Eso es! Si no veo sus metadatos no hubiese distinguido ya por mi memoria la película de la tarjeta digital... ¡en fin! Tampoco el entorno volverá a ser el mismo, así que esas imágenes ya son irrepetibles hasta para el propio dueño de los perretes.

En O Milladoiro no existe vandalismo. Cuando te encuentras un cono clavado en un árbol no es lo que parece. En realidad, son los Ents que han venido a ayudar a los de las obras a terminar esa chapuza que están haciendo lo antes posible. Buena pinta no tiene; pero avanzar, tampoco parece que avancen mucho. Así que es normal que hayan enviado a la Comunidad del Blasón en busca de aliados con poderes sobrenaturales que los puedan hacer salir triunfantes frente a las fuerzas de Sauron. 

El que no haya sido hecho a propósito me hace reflexionar en ello muchísimo más. Entre una imagen y otra solamente han pasado unos meses y la naturaleza se ha comido literalmente la arquitectura humana... y hasta aquí... pero si quieres más, filosofamos en los comentarios.

Dicen que en O Milladoiro no hay nada que ver ni interesante de fotografiar, pero gran parte de mi fotografía urbana está localizada allí, a excasos doscientos metros de mi casa. Como esta instantánea (jpg directo de la Em10 MkIII con mi 17mm) que no pude resistirme a quitar hace apenas un par de horitas. Esta versión es un revelado simple de los que acostumbro a realizarle a mis capturas. No soy de pasarme horas ante una imagen. El ejercicio trata de devolver la ilusión de fotografiar con cámaras digitales, ya que no nos quitan la ilusión ni la emoción de la fotografía directa ni siquiera se contradice con el purismo. ¿Deja de ser escritor aquel que uda una computadora? ¿Acaso una estilográfica hace purista al literato? Pues entonces habría que pensar en novelar en tallas sobre piedra.

Toca pausa y disfrutar del sabor de un cafetito acompañado de mi pequeña Olympus Em10 MkIII y un CD de György Ligeti cargado de sensaciones para celebrar haber controlado un duro amanecer de migraña. 

      Sentado             nunha dura cadeira             que non é de madeira       machucado.       Canso             vendo entrar e saír             xente con veleno no fluír       pranto.       Inconsistencia             dun porvír que non se loita             acéptase e cómese con froita       insistencia. Siempre he sentido una tremenda fobia hacia las arañas. Me produce ansiedad fotografiarlas aunque su tamaño sea tan diminuto como el de esta preciosa   Araniella cucurbitina  que es totalmente inocua e inofensiva. Sin embargo, cada vez que me acercaba con mi objetivo macro de 60mm y por lo tanto, necesitaba estar muy próximo, sentía como si un monstruo gigante intentase atrapar...

Son nado en Santiago amo a miña cidade mais vexo nela a sucidade de quen loita polo desarraigo daqueles que fuximos lonxe do fogar buscando outro lugar onde deixar os nosos lazos por un único pecado cometido non posuír terreos a moreas, nin ter cartos a mancheas nin bandullo ben mantido. Inflación, especulación escudo e bandeira do ladrón.

Hoxe que de aniversario estás e aínda que sexa eu un pouco mangallón quixen coller un avión e facelo engalar con nobres ás. E até a Lúa imos chegar co Universo aos nosos pés, recuperar o tempo que xa non tes pero que xa nunca máis vai rematar. A Lúa arrastras traerei e a dor e o medo espantarei.

  Imagen creada con la IA generativa de Adobe Photoshop Mobile La migraña es una de las enfermedades que más absentismo laboral produce en la mayor parte del mundo occidental. Apenas conocemos nada sobre ellas y menos aún su detonante; pero, a pesar de ello, los avances en medicina ayudan a los pacientes a tratar de llevar una vida más o menos normal. Antes de comenzar, aclarar que no soy médico ni nada por el estilo... simplemente soy un afectado tratando de explicar como me siento cuando me dicen que "simplemente es un dolor de cabeza, no es para tanto" . Siempre denostada, a pesar de su elevado número de pacientes que la padecen, el resto de la población no llega jamás a comprender el nivel de dolor que se puede alcanzar ni lo incapacitante que puede llegar a ser. Por ello, sin ser ninguna enfermedad de las denominadas raras ; muy por al contrario, bastante frecuente, es una de las más incomprendidas. Hace muy poco, viendo la película de animación "Mars Express" ...

Coma vos dicía onte, e a pesar de non ser poesía "popular" , alguén tivo no seu día que escribir o que logo se populariza, así que eu vou deixar un poema que non é meu pero que si me encantaría que o fose, por suposto; mais eu nunca chegarei a tal nivel. Agarde sexa do voso agrado e que o día vos sexa favorábel. Feliz Día das Letras Galegas! "GALICIA" por Salvador García-Bodaño copiado do libro: "Ao pé de cada hora" Editorial Galaxia, 1980 ISBN -84-7154-083-5 ------ Galicia Galicia é esto que vai en nós e que nos leva, camiño aberto nos sulcos onde todo é por vir e non chega... Galicia ferida en sono e sombra, Galicia enteira coma un morto baixo unha albre soterrado onde todo durme e non esperta. Galicia do mar e da curtiña, Galicia miserenta, chan de ledicia queixumosa onde a fame se enche de pacencia. Galicia  do sí, do non e do quén sabe, duda inmensa e falar sempre o que lle mandan sin decir o que pensa. Cándo Galicia verdadeira? I eiquí, s...

Achégase o Día das Letras Galegas, este ano adicado á poesía popular e eu vou rematar a semana cas dúas imaxes que completan a triloxía das cubertas da Catedral de Santiago de Compostela que a súa vez redondean as dúas triloxías sobre o templo.  Nestas ultimas publicacións cometín a ousadía de escribir versos coma mero afeccionado e non sei se o estou facendo ben, a verdade. Pero chegándonos a tal data, quixera botar man de expertos e render homenaxe ás nosas Letras porque se ben a poesía popular non ten nada que ver co que traio aquí, non deixemos de ter en conta que alguén no seu día tivo que ter abonda creatividade coma para escribir ou alo menos discorrer certas verbas. Polo tanto, hoxe e mañá vou publicar uns poemas que non son meus pero que me encantan e agardo que a vós tamén. O de hoxe é o seguinte: "SANTIAGO DE COMPOSTELA" por Manuel Pombo Arias copiado do libro: "A miña terra é un vello falar" Editorial Galaxia, 2022 ISBN - 978-84-9151-844-0 --...

Quedo e petrificado no alto está o carneiro non brinca nin cruza carreiro só fica atento no tellado. Do cruceiro gardián salvacostas dos peregrinos protexe das chuvias os niños das aves viaxeiras que non quedarán.

Remato esta primeira parte sobre a Catedral, no interior; fechando con fotografía urbana máis do meu estilo e na miña zona de confort. Na vindeira publicación saímos ás cubertas a ver imaxes menos cotiás.

Virxe que guías meu fado, deixame ir devagar porque se me fas apurar igual tanto me perdo coma engano. A cada paso, tentacións; alá onde mire, coviza; unha sociedade enfermiza. Líbrame de todas ambicións.

Coma sombra na noite agochado entre a pedra nas mans un tesouro leva pra agasallar a quen escoite. A luz é a que guía o camiño pero non existe sen escuridade a Cultura ven sendo a claridade que fai que todo teña sentido.

Remato unha triloxía desde Cidade da Cultura amosándovos unha fotografía de paisaxe dalgo que me gusta moito nese espazo e que me parece moi mal aproveitado e pouco visitado: o anfiteatro. Úsase menos do que se debería e o visitante apenas o coñece. Quenes si o aproveitan son as novas xeneracións que o usan para actividades lúdico-deportivas e de cando en vez (moi de cando en vez) aproveitase a súa boa acústica para un concertiño.

Nubes de gris algodón, un leve orballar. O meu paraugas vermellón acaba de abrollar. Folla de cor no aire, sube escudo ledo e vivo. E entre nube e nube, un raio de sol fuxitivo!

Hoxe non hai poema, veño cunha pequena reflexión fotográfica sobre o proceso. Saín un día do museo do Gaiás, era noitiña xa; bon, un dos nosos solpores, pero xa con pouca luz. E vin esta persoa que estaba uns segundiños entretida.  Pareceume marabilloso coma lle viñan as liñas e o momento de luz nese intre que estaba a piques de esborrancharse pola marabunta que chegaba desde as miñas costas. O tempo xusto de coller a cámara, configurar rápido, caseque por instinto, e obturar! Pareceume daquela fallida e trepidada pero non tiven a oportunidade de repetir. Hoxe recupéroa do arquivo pois esa falta de definición non me importa en absoluto. Que te fixes ou desbotes unha fotografía baseándote só na nitidez ou resolución fala unicamente da túa falta de madurez coma fotógrafo. Eu cando fotei, nese intre, xa tiña madurez abondo coma para que a imaxe non rematase no lixo, pois outra non houbera pasado o primeiro filtro de edición.

Co meu paraugas de cores e soños voando entre flores as pedras vanse mollando as nubes estanse achegando parece que vai chover . A luz do sol asoma polo horizonte de quen soña cun mundo mellor cheo de vida e de cor nunca choveu sen escampar .

Rúas molladas, espellos de luz fría. A chuvia deixa nelas calada a melancolía. Aló enriba, dourado, nun curuto ou campanario, o galo vixía, inmóbil e calado. E pasa unha dona cunha estrela na man: o seu móbil prendido, allea ao cristalán da rúa que chora sen poder falar. O galo de ouro míraa pasar .

Peiteamos canas, certo    engurras e xa non vemos de preto    caio se me empurras. Reciclaxe    ciclo da vida amortizaxe    dun hábitat con ferida. Traballo prá mocidade    nova sangue frescura e novidade    que todo abrangue.

Gaivota, ladroa de pruma fríxida o teu berro é estafa, puñada primitiva. Peste do peirao, ollo observador á procura do lixo con torpe fragor. Que o vento che tumbe, maldita sexas! Que o peixe que roubes, che repita con vascas feas! Que te enredes en redes, suxa oportunista, e che pape unha onda, por listiña e lista!

Paporrubio, chama ardente viva, no teu peito o amor aniña. Cando chías doce e quedo, desármase en min todo medo. Voas livián, xentil presenza, do xardín a máis pura esencia. Pequeno emisario do sentir ves o espírito seducir.

Arredor das margaridas    o gorrión alleo co seu xogar    ao sixilo de quen se achega    pra lle roubar    a ialma       cunha imaxe das feridas          que grabadas             leva no pico          coma lembranza das batallas       perdidas e gañadas       mais sempre          pelexadas       rematadas nos beizos          nun bico             meu amor.

Konpeitō    pequeniña estrela erizada    xeometría do azúcre,    mineral doce e picudo. Chegaches á miña man    vestido de cores:       rosa alba tímida,       celeste de mar antiga,       amarelo polen solar,       verde brión secreto. Pequena pedra luminosa,    que estalas na boca    coma un astro mínimo,    entregando    o teu corazón    de pura dozura.

A vaca morreu e roubeille-la pel pra senta-lo meu cu nun sofá onde atopei un gran que lle saíra ou igual alí sempre estivo coma merezo eu unha almorrá que debera padecer calquera que mate animal polo mero feito do pracer dunha cómoda vida de luxuria e vanidade.

Agasallo     é tomar café        contigo     seino porque o teño         seino, si, seino. Cando non o teña        sabereino mellor    porque non haberá azúcre    pra endulzar        nin leite    pra lavar as bágoas        e por iso é que o sei,           que cada café       un agasallo é.

  Ai, que xogo no ceo! que ceo tan xogón! Eu axúdoche, nube branca pasouse, zas!, o sol. - Teu! -dílle, unha, lixeira... - Meu! -resposta, a outra, regordecha... Pelota de ouro que voa lume redondo, meu amor! Roda e roda, limón clariño entre algodón e algodón. Ai, que xogo no ceo! que ceo tan xogón!

Ás veces as cousas tórcense moito e hai que apoiarse nos demais porque parece que todo se nos cae enriba e ata podémonos sentir moi presionados polos demais.  Os pesos lévanse mellor cando se reparten.

Onde estabas tal día coma hoxe do 2019? Eu traballando nas Conchiñas, A Coruña. Pero era unha mañá anubrada, coma a de hoxe; fresca tamén. Pensamos que sempre a Semana Santa ten que vir calorosa e solleira e cando as cousas xa non veñen coma queremos volvémonos negacionistas de todo: do cambio climático, das vacinas que axudaron a que sigamos hoxe con vida. En fin... e ti onde estabas tal día coma hoxe do dous mil dezanove?

Gústame ir de museos pero tamén recoñezo que hai veces que collo medo, coma un día no Museo das Peregrinacións e achei unha figura tallada do mesmo Vlad Tepes... pero o peor non foi iso, senón decatarme de que ao tempo o mesmo Vlad estaba observando a mesma figura e iso si que me pareceu algo moi perturbador.

Dentro da Catedral de Santiago hai un lugar de gran interese: o museo, onde cobran vida ata seres misteriosos que espreitan a visitantes dispostos a papalos coma se despisten un chisquiño.

Nas cubertas da Catedral de Santiago habita un ser extraño. Supoño que será un deses dos que nos meus tempos de crianza acostumaban a usar para mandarmos ao monte ca excusa seica de ir cazar Ghazafelhos... pois igual xa atopei un deles! O caso é que atopei un brincando sen calzóns perigosamente polo bordo dunha das fachadas e se ti tamén o queres ver terás que buscar o xeito coma min de subir ás cubertas do templo compostelán.

O tempo pasa e seguimos a recibir as visitas dos camiñantes que pasan por diante, indiferentes e alleos mentres eu, axeonllado e de mans cruzado, algo aborrecido, peiteado polo ar, esculpido polas tormentas e bronceado polo sol, observo por riba do ombreiro a quen me rouba cada día todo o protagonismo; mais non me importa pois na miña infinita inerte inmortalidade permanezo tranquilo recompilando historias tristeiras ou felices; de desamores ou tamén con loucuras de amoríos.

Potente presenza desque naces nun mundo indomábel de incansábeis ondas que van moldeando a personalidade e os abruptos camiños con portas ás veces infranqueábeis pero accesíbeis ás olladas de incansábeis viaxeiros con ansias aventureiras e amantes de belas paraxes con escilinteantes luces a cores tan asombrosas coma brilantes.

No Cabo do Home vivía un fareiro protexido por un ser con faciana de peixe e corpo de tirano o dun tirano sauro rei. O sauro protexe o faro onde vive o home que mantén a luz que salvagarda a costa e tamén a navigantes que con calquera fin bótanse á mar.

Rematando febreiro, co inverno a piques de abandoarnos e a primavera ás portas, xa podemos gozar de días máis longos aínda que a noite segue a fechar cedo abondo. Baixando o Monte do Viso cheguei xusto para non poder resistir a tentación de premer o obturador perante semellante atardecer.