Latexos cosmopolitas

Gústame ir de museos pero tamén recoñezo que hai veces que collo medo, coma un día no Museo das Peregrinacións e achei unha figura tallada do mesmo Vlad Tepes... pero o peor non foi iso, senón decatarme de que ao tempo o mesmo Vlad estaba observando a mesma figura e iso si que me pareceu algo moi perturbador.

Dentro da Catedral de Santiago hai un lugar de gran interese: o museo, onde cobran vida ata seres misteriosos que espreitan a visitantes dispostos a papalos coma se despisten un chisquiño.

Nas cubertas da Catedral de Santiago habita un ser extraño. Supoño que será un deses dos que nos meus tempos de crianza acostumaban a usar para mandarmos ao monte ca excusa seica de ir cazar Ghazafelhos... pois igual xa atopei un deles! O caso é que atopei un brincando sen calzóns perigosamente polo bordo dunha das fachadas e se ti tamén o queres ver terás que buscar o xeito coma min de subir ás cubertas do templo compostelán.

O tempo pasa e seguimos a recibir as visitas dos camiñantes que pasan por diante, indiferentes e alleos mentres eu, axeonllado e de mans cruzado, algo aborrecido, peiteado polo ar, esculpido polas tormentas e bronceado polo sol, observo por riba do ombreiro a quen me rouba cada día todo o protagonismo; mais non me importa pois na miña infinita inerte inmortalidade permanezo tranquilo recompilando historias tristeiras ou felices; de desamores ou tamén con loucuras de amoríos.

Potente presenza desque naces nun mundo indomábel de incansábeis ondas que van moldeando a personalidade e os abruptos camiños con portas ás veces infranqueábeis pero accesíbeis ás olladas de incansábeis viaxeiros con ansias aventureiras e amantes de belas paraxes con escilinteantes luces a cores tan asombrosas coma brilantes.