Latexos cosmopolitas

Coma sombra na noite agochado entre a pedra nas mans un tesouro leva pra agasallar a quen escoite. A luz é a que guía o camiño pero non existe sen escuridade a Cultura ven sendo a claridade que fai que todo teña sentido.

Remato unha triloxía desde Cidade da Cultura amosándovos unha fotografía de paisaxe dalgo que me gusta moito nese espazo e que me parece moi mal aproveitado e pouco visitado: o anfiteatro. Úsase menos do que se debería e o visitante apenas o coñece. Quenes si o aproveitan son as novas xeneracións que o usan para actividades lúdico-deportivas e de cando en vez (moi de cando en vez) aproveitase a súa boa acústica para un concertiño.

Nubes de gris algodón, un leve orballar. O meu paraugas vermellón acaba de abrollar. Folla de cor no aire, sube escudo ledo e vivo. E entre nube e nube, un raio de sol fuxitivo!

Hoxe non hai poema, veño cunha pequena reflexión fotográfica sobre o proceso. Saín un día do museo do Gaiás, era noitiña xa; bon, un dos nosos solpores, pero xa con pouca luz. E vin esta persoa que estaba uns segundiños entretida.  Pareceume marabilloso coma lle viñan as liñas e o momento de luz nese intre que estaba a piques de esborrancharse pola marabunta que chegaba desde as miñas costas. O tempo xusto de coller a cámara, configurar rápido, caseque por instinto, e obturar! Pareceume daquela fallida e trepidada pero non tiven a oportunidade de repetir. Hoxe recupéroa do arquivo pois esa falta de definición non me importa en absoluto. Que te fixes ou desbotes unha fotografía baseándote só na nitidez ou resolución fala unicamente da túa falta de madurez coma fotógrafo. Eu cando fotei, nese intre, xa tiña madurez abondo coma para que a imaxe non rematase no lixo, pois outra non houbera pasado o primeiro filtro de edición.

Co meu paraugas de cores e soños voando entre flores as pedras vanse mollando as nubes estanse achegando parece que vai chover . A luz do sol asoma polo horizonte de quen soña cun mundo mellor cheo de vida e de cor nunca choveu sen escampar .

Rúas molladas, espellos de luz fría. A chuvia deixa nelas calada a melancolía. Aló enriba, dourado, nun curuto ou campanario, o galo vixía, inmóbil e calado. E pasa unha dona cunha estrela na man: o seu móbil prendido, allea ao cristalán da rúa que chora sen poder falar. O galo de ouro míraa pasar .

Peiteamos canas, certo    engurras e xa non vemos de preto    caio se me empurras. Reciclaxe    ciclo da vida amortizaxe    dun hábitat con ferida. Traballo prá mocidade    nova sangue frescura e novidade    que todo abrangue.

Gaivota, ladroa de pruma fríxida o teu berro é estafa, puñada primitiva. Peste do peirao, ollo observador á procura do lixo con torpe fragor. Que o vento che tumbe, maldita sexas! Que o peixe que roubes, che repita con vascas feas! Que te enredes en redes, suxa oportunista, e che pape unha onda, por listiña e lista!

Paporrubio, chama ardente viva, no teu peito o amor aniña. Cando chías doce e quedo, desármase en min todo medo. Voas livián, xentil presenza, do xardín a máis pura esencia. Pequeno emisario do sentir ves o espírito seducir.

Arredor das margaridas    o gorrión alleo co seu xogar    ao sixilo de quen se achega    pra lle roubar    a ialma       cunha imaxe das feridas          que grabadas             leva no pico          coma lembranza das batallas       perdidas e gañadas       mais sempre          pelexadas       rematadas nos beizos          nun bico             meu amor.

Konpeitō    pequeniña estrela erizada    xeometría do azúcre,    mineral doce e picudo. Chegaches á miña man    vestido de cores:       rosa alba tímida,       celeste de mar antiga,       amarelo polen solar,       verde brión secreto. Pequena pedra luminosa,    que estalas na boca    coma un astro mínimo,    entregando    o teu corazón    de pura dozura.

A vaca morreu e roubeille-la pel pra senta-lo meu cu nun sofá onde atopei un gran que lle saíra ou igual alí sempre estivo coma merezo eu unha almorrá que debera padecer calquera que mate animal polo mero feito do pracer dunha cómoda vida de luxuria e vanidade.

Agasallo     é tomar café        contigo     seino porque o teño         seino, si, seino. Cando non o teña        sabereino mellor    porque non haberá azúcre    pra endulzar        nin leite    pra lavar as bágoas        e por iso é que o sei,           que cada café       un agasallo é.

  Ai, que xogo no ceo! que ceo tan xogón! Eu axúdoche, nube branca pasouse, zas!, o sol. - Teu! -dílle, unha, lixeira... - Meu! -resposta, a outra, regordecha... Pelota de ouro que voa lume redondo, meu amor! Roda e roda, limón clariño entre algodón e algodón. Ai, que xogo no ceo! que ceo tan xogón!

Ás veces as cousas tórcense moito e hai que apoiarse nos demais porque parece que todo se nos cae enriba e ata podémonos sentir moi presionados polos demais.  Os pesos lévanse mellor cando se reparten.

Onde estabas tal día coma hoxe do 2019? Eu traballando nas Conchiñas, A Coruña. Pero era unha mañá anubrada, coma a de hoxe; fresca tamén. Pensamos que sempre a Semana Santa ten que vir calorosa e solleira e cando as cousas xa non veñen coma queremos volvémonos negacionistas de todo: do cambio climático, das vacinas que axudaron a que sigamos hoxe con vida. En fin... e ti onde estabas tal día coma hoxe do dous mil dezanove?