Hoxe non hai poema, veño cunha pequena reflexión fotográfica sobre o proceso.
Saín un día do museo do Gaiás, era noitiña xa; bon, un dos nosos solpores, pero xa con pouca luz. E vin esta persoa que estaba uns segundiños entretida.
Pareceume marabilloso coma lle viñan as liñas e o momento de luz nese intre que estaba a piques de esborrancharse pola marabunta que chegaba desde as miñas costas.
O tempo xusto de coller a cámara, configurar rápido, caseque por instinto, e obturar!
Pareceume daquela fallida e trepidada pero non tiven a oportunidade de repetir. Hoxe recupéroa do arquivo pois esa falta de definición non me importa en absoluto. Que te fixes ou desbotes unha fotografía baseándote só na nitidez ou resolución fala unicamente da túa falta de madurez coma fotógrafo.
Eu cando fotei, nese intre, xa tiña madurez abondo coma para que a imaxe non rematase no lixo, pois outra non houbera pasado o primeiro filtro de edición.
Comentarios
Publicar un comentario
Déjame aquí tu comentario.