Saltar ao contido principal

Publicacións

Medio século de xaquecas

Imaxe creada coa IA xenerativa de Adobe Photoshop Mobile A xaqueca é unha das doenzas que máis absentismo laboral causa na meirande parte do mundo occidental. Non se sabe que é o que a produce nin tampouco se coñece apenas acerca dela. Pero a pesar delo, os avances en medicina axudan aos pacientes a tratar de levar unha vida máis ou menos normal. Antes de comezar, aclarar que non son médico nin nada polo estilo... simplemente son un doente tratando de explicar coma é que se sinte cando lle din que "unha dor de cabeza non é para tanto". Sempre denostada, a pesares do elevado número de doentes que temos arredor padecéndoa, o resto da xente non chega a comprender o nivel de dor que pode chegar a alcanzar nin o incapacitante que pode ser. Por iso, sen ser ningunha enfermidade das denominadas raras, senón que máis ben é bastante frecuente, é unha das máis incomprendidas. Mesmo hai nada, vendo a película de animación "Mars Express" (Jérémie Périn, 2023) falaban de  "...
Publicacións recentes

Veneración

Remato esta primeira parte sobre a Catedral, no interior; fechando con fotografía urbana máis do meu estilo e na miña zona de confort. Na vindeira publicación saímos ás cubertas a ver imaxes menos cotiás.

Pregarias

Virxe que guías meu fado, deixame ir devagar porque se me fas apurar igual tanto me perdo coma engano. A cada paso, tentacións; alá onde mire, coviza; unha sociedade enfermiza. Líbrame de todas ambicións.

O monxe da sombra

Coma sombra na noite agochado entre a pedra nas mans un tesouro leva pra agasallar a quen escoite. A luz é a que guía o camiño pero non existe sen escuridade a Cultura ven sendo a claridade que fai que todo teña sentido.

Anfiteatro oculto

Remato unha triloxía desde Cidade da Cultura amosándovos unha fotografía de paisaxe dalgo que me gusta moito nese espazo e que me parece moi mal aproveitado e pouco visitado: o anfiteatro. Úsase menos do que se debería e o visitante apenas o coñece. Quenes si o aproveitan son as novas xeneracións que o usan para actividades lúdico-deportivas e de cando en vez (moi de cando en vez) aproveitase a súa boa acústica para un concertiño.

Paraugas de abril

Nubes de gris algodón, un leve orballar. O meu paraugas vermellón acaba de abrollar. Folla de cor no aire, sube escudo ledo e vivo. E entre nube e nube, un raio de sol fuxitivo!

Fallida... ou non

Hoxe non hai poema, veño cunha pequena reflexión fotográfica sobre o proceso. Saín un día do museo do Gaiás, era noitiña xa; bon, un dos nosos solpores, pero xa con pouca luz. E vin esta persoa que estaba uns segundiños entretida.  Pareceume marabilloso coma lle viñan as liñas e o momento de luz nese intre que estaba a piques de esborrancharse pola marabunta que chegaba desde as miñas costas. O tempo xusto de coller a cámara, configurar rápido, caseque por instinto, e obturar! Pareceume daquela fallida e trepidada pero non tiven a oportunidade de repetir. Hoxe recupéroa do arquivo pois esa falta de definición non me importa en absoluto. Que te fixes ou desbotes unha fotografía baseándote só na nitidez ou resolución fala unicamente da túa falta de madurez coma fotógrafo. Eu cando fotei, nese intre, xa tiña madurez abondo coma para que a imaxe non rematase no lixo, pois outra non houbera pasado o primeiro filtro de edición.

Paraugas de cores

Co meu paraugas de cores e soños voando entre flores as pedras vanse mollando as nubes estanse achegando parece que vai chover . A luz do sol asoma polo horizonte de quen soña cun mundo mellor cheo de vida e de cor nunca choveu sen escampar .