Achégase o Día das Letras Galegas, este ano adicado á poesía popular e eu vou rematar a semana cas dúas imaxes que completan a triloxía das cubertas da Catedral de Santiago de Compostela que a súa vez redondean as dúas triloxías sobre o templo.
Nestas ultimas publicacións cometín a ousadía de escribir versos coma mero afeccionado e non sei se o estou facendo ben, a verdade. Pero chegándonos a tal data, quixera botar man de expertos e render homenaxe ás nosas Letras porque se ben a poesía popular non ten nada que ver co que traio aquí, non deixemos de ter en conta que alguén no seu día tivo que ter abonda creatividade coma para escribir ou alo menos discorrer certas verbas.
Polo tanto, hoxe e mañá vou publicar uns poemas que non son meus pero que me encantan e agardo que a vós tamén.
O de hoxe é o seguinte:
"SANTIAGO DE COMPOSTELA"
por Manuel Pombo Arias
copiado do libro:
"A miña terra é un vello falar"
Editorial Galaxia, 2022
Editorial Galaxia, 2022
ISBN - 978-84-9151-844-0
------
Santiago de Compostela
OLLOS de viaxeiro en delirio
camiñante pedra a pedra na tarde lenta
bordón de peregrino e cuncha
por estas rúas que se morden unhas a outras
á procura elas
á procura eu
do templo e da sepultura
daquel que chegou a esta Palestina de Galiza
aos confíns da terra prometida
alí onde o leite derramado dos ceos
sinala ao peregrino que está á fin do mundo
o Pórtico da Gloria
o remanso da praza do Obradoiro
e a Quintana dos Mortos chea de almas
que por aquí andan en Santa Compaña
e onde se rompe a noite de súpeto
mentres miro como agoniza o ceo que me trouxo
e me chegan voces misteriosas dende escuros
soportais
e pasos de sombras resoando como queixumes
quizais de mortos
quizais de ánimas que en vida non acudiron.
Dunha igrexa próxima van e veñen co vento
os acordes dun solemne miserere
saloucos do tempo detido
mesturados coas risas de estudantes desvelados.
Do reloxo da torre Berenguela caen repentinas
badaladas
que asustan o profundo silencio.
Chove sobre o granito de alma dura,
quizais tamén esta vez é Deus,
toda a eternidade de Compostela.
camiñante pedra a pedra na tarde lenta
bordón de peregrino e cuncha
por estas rúas que se morden unhas a outras
á procura elas
á procura eu
do templo e da sepultura
daquel que chegou a esta Palestina de Galiza
aos confíns da terra prometida
alí onde o leite derramado dos ceos
sinala ao peregrino que está á fin do mundo
o Pórtico da Gloria
o remanso da praza do Obradoiro
e a Quintana dos Mortos chea de almas
que por aquí andan en Santa Compaña
e onde se rompe a noite de súpeto
mentres miro como agoniza o ceo que me trouxo
e me chegan voces misteriosas dende escuros
soportais
e pasos de sombras resoando como queixumes
quizais de mortos
quizais de ánimas que en vida non acudiron.
Dunha igrexa próxima van e veñen co vento
os acordes dun solemne miserere
saloucos do tempo detido
mesturados coas risas de estudantes desvelados.
Do reloxo da torre Berenguela caen repentinas
badaladas
que asustan o profundo silencio.
Chove sobre o granito de alma dura,
quizais tamén esta vez é Deus,
toda a eternidade de Compostela.
Así que non podo facer outra cousa nunha semana coma esta máis que recomendarvos que vos fagades cunha copia dun exemplar deste volume e o gocedes tal e coma eu o gozo cada vez que somerxo a miña mente e ialma nas súas páxinas e deixome levar pola súa lírica e musicalidade.
Comentarios
Publicar un comentario
Déjame aquí tu comentario.