Latidos urbanos

Estamos a rematar o 2024 e  entramos na semana de reunións familiares e ademais dos típicos excesos cómpre lembrar que a especie humana non é tan dura coma un virus demostrou hai poucos anos. Na Cidade da Cultura xa pasamos polas agullas da vacina da Covid e nos hospitais tamén estase administrando polo de agora aos grupos de risco. Importante é non baixar a garda e seguir colaborando na inmunidade de grupo e fuxir das teorías dos antivacinas que cada vez teñen máis voz e con máis forza falarán agora que teñen un dos seus maiores altofalantes no máis alto da política mundial, cun dos máis fortes bastóns de mando nas súas mans a pesar de ser o especime noxento que é. Así que hoxe aproveito a  dicirche que hai medos máis terríbeis cos das agullas que conteñen vacinas que nos protexen contra virus tan mortais.

Sempre acharás a luz que guíe o teu camiño se esforzas en atopala, está aí á espreita agardando por ti. Lembra que isto é purismo, aquí non hai IA nin retoque dixital e nin sequera hai pousados. O suxeito non é nin consciente da escena nin do que está a acontecer. Sabe, iso si, da miña presenza e de que estou a tirar fotos, pero non ten nin idea do que estou a ver... até que lle amosei o resultado cando tiven oportunidade.

Hai que estar atentos as liñas. Certas perspectivas son moi efémeras, máis de captalas deixan grandes momentos para a memoria. E as liñas forman símbolos, coma frechas.  Por suposto, en todo isto non pode faltar o bon humor nin unha boa combinación caligráfica contextual que anime a mantelo. 

A ollada de Fado cando alguén me pregunta se son experto en fotografía e outra persoa reposta por min dicindo que só son un afeccionado. Hai xente que non sabe o que é a soberbia ou a humildade. Por iso a min nunca me escoitarás describirme coma artista nin experto... e si coma afeccionado... pero ollo! que cando esa palabra sae da boca dunha terceira persoa convértese nun insulto  e o máis probábel e que logo obteñas resultados acordes á descrición que fixeches de tal persoa... e todo porque así o mereces! ou que pensas?

Cidade da Cultura non só é ampliada en oferta cultural a nivel expositivo senón que tamén as súas pistas deportivas foron recentemente arranxadas e ampliadas para que os afeccionados ás dúas rodas poidan gozar máis aínda.

Ás veces teño a impresión de que as cousas tórcense todas para un lado... e remato cunha dor de pescozo que non vexas!

Ás veces pregúntome se a responsabilidade en urbanismo remata co bo tempo... e si, cando o vin tamén pensei nunha mesa de ping pong. Neste tipo de imaxes gústame moito incluírme, autorretratarme... síntom bastante can!

Non é preciso agardar á caída do sol nin ao acendido dos artificios humanos.  Basta un paseíño ás once da mañá respirando aire puro e limpo para que a natureza che agasalle dun xeito tan sinxelo ca beleza que tantos cartos lle costa ás cidades artificialmente... pódese ser feliz con nada?

A xente non chega a comprender que é o que me chama a atención dun lugar cando me deteño a fotar. Eu ás veces non sei explicar a complexidade da Arte que vexo nos recunchos que atopo. Pero todo está aí: as formas, os defectos, a luz, as liñas, as cores... todo... Arte a fin de contas... agardando por min para inmortalizar ese intre e que se poida logo gozar por sempre xamais. Por certo... expontaneidade , coma xa te decatarías, é un xogo de palabras que fago usando as palabras exposición máis espontánea ... 

Todas as afirmacións que vou facer a  continuación, son costume de escoitar ou ler cando tratamos o mundo do cannabis , mais son total e rotundamente FALSAS :  "Non produce adicción; o seu consume pode controlarse; mellora a concentración; axuda a relaxarse; é unha substancia natural e inofensiva para a saúde; fai menos dano que o tabaco.". Imos partir da base de que o tabaco é unha planta e non é natural consumir tabaco. O consumo de cannabis, tampouco é natural. Nos últimos anos, proliferan os comercios de produtos feitos a base de cannabidiol (CBD). Algúns deles, comercialízanse baixo afirmacións médicas non comprobadas. Por non dicir que o uso deste tipo de substancias relacionadas ca cannabis  o que fan é modificar o comportamento natural do noso cerebro; nunha palabra: o hackean  e pode tardar de días a semanas a volver a funcionar con normalidade. Por iso é tan grave o feito de que se permita a venda de CBD ou se legalice a venda de cannabis .  Por iso, i...

Cantas veces dicimos iso de que os lentes fixos son os mellores e que hai que achegarse cas pernas? Pois velaquí unha desas veces onde se no levara unha focal variábel tivera perdido esta instantánea que ademais durou o xusto para a captura.  Xa hai moitos anos que a tirei, e coma foi totalmente inesperada e; por certo, nin que dicir ten que daquela non hai axudas de estabilizadores nin lerias desas e de trípode nada porque foi verme ca cámara e rapidamente deixar a actividade... e si! A pesar delo, arrisquei a unha obturación lenta confiando no meu pulso para obter a sedosidade das augas porque o efecto artístico era para min moito máis importante que a nitidez mailo detalle. A trepidación que puidera causar a incomodidade da toma pouco me importaba. Esta segunda imaxe, cun plano xeral, nunca antes a publicara. Hoxe, pasados xa moitos anos, decidín dar pistas da localización ademais da espectacularidade da altura da caída da auga. O título da publicación fai moita referencia a ist...

 O Prima era unha gabarra de 105 metros de eslora que viña cargada con terra e que embarrancou en o trece de xaneiro do 2014 ao carón do Cabo Vilán, na Punta do Boi; para ser máis concretos, na praia de Reira (Camariñas). Viña arrastrada polo buque West  que alertou a Salvamento Marítimo dun fallo no cabo do remolque cando atopábase a unhas quince millas do Cabo Touriñán. Este buque tiña corenta metros de eslora e volveu dar remolque ao Prima sen éxito debido a que o cabo de remolque enredouse na hélice e fixo imposíbel o goberno da nave. O Centro de Coordinación de Salvamento Marítimo de Fisterra mobilizou entón ao buque Don Inda  para asistir á gabarra que xa daquela derivaba cara a costa. Mais, ao achegarse ao lugar, decidiron con bo criterio dar preferencia á asistencia ao West  que tiña problemas de goberno xa que era a nave que tiña tripulantes a bordo e primou a salvagarda de vidas humanas. A noite e as condicións meteorolóxicas da zona dificultaron a opera...

Os únicos cañóns que dos que deberiamos ter coñecemento nun mundo civilizado deberían estar gardados nos museos. Os únicos bombardeos tiñan que ser os que as crianzas fixeran nos seus xogos defendéndose contra xigantes imaxinarios.  Non será ese mesmo, pero estou seguro que nalgún lugar hai un muro onde as lamentacións están a un nivel nunca xamais imaxinábel.  

Hoxe andanos a celebrar en España o noso Día da Constitución. Algúns que se erixen coma estandartes da mesma, rexeitan algo que xa ven a deixar claro nos seus primeiros artigos, o cal faime pensar se chegaron sequera ser lida por semellantes elementos. Pero o mundo xira cara unha vertente perigosa dominada polas redes sociais onde cada vez a xente le menos en papel e fíase máis do que lle chega polas pequenas pantallas do móbil, perdendo o sentido crítico e permitindo que lle laven o cerebro e dirixan o seu pensamento.  

O cambio climático non é só unha ameaza abstracta senón unha realidade palpable que afecta as vidas e os ecosistemas de todo o planeta. As catástrofes naturais, xa sexa en forma de incendios devastadores, inundacións inesperadas ou ciclóns descontrolados, son un recordatorio constante da nosa vulnerabilidade e da implacable forza da natureza. Nestes tempos de urxencia, o negacionismo sobre o cambio climático non é só unha postura ignorante, senón unha mostra perigosa de estupidez colectiva. Negar a evidencia científica e os sinais claros de transformación climática é un acto de irresponsabilidade que non só pon en perigo ás xeracións futuras, senón tamén a fraxilidade do presente. A filosofía ensínanos a contemplar a nosa posición no universo e a responsabilidade que temos como gardiáns deste planeta. A nosa existencia está intrinsecamente ligada ao benestar da Terra, e cada acción que tomamos repercute no delicado equilibrio dos ecosistemas. Ignorar o cambio climático é, en esencia, u...

Cando aprendemos a ver o mundo desde moitas perspectivas descubrimos as súas mensaxes e a Arte oculta na Natureza. Gaia deixase ver con toda a súa fermosura e nin sequera precisa cor para impactar, tan so a sensibilidade dos ollos de quen a mira.  

Velaquí a mostra de que non hai que viaxar moi lonxe para atopar a fotografía urbana xaponesa. Basta un escaparate dunha axencia de viaxe que conteña un cartaz convidando a mercar viaxe a Tokio e que coincida que unha moza xustamente tokiota cruce falando polo móbil e na mesma postura xusto por diante. Pois todo isto aconteceu no casco antigo de Lugo. Imposíbel de imaxinar vendo a imaxe. Coma ben di Joan Fontcuberta, temos o mal costume de crer que a fotografía conta verdades.  

Unha das cousas que non debemos esquecer dos perigos pandémicos ante as cada vez máis extendidas e perigosas teorías negacionistas, é esa mensaxe de soidade. Lembrade que a tranquilidade pode ser desexábel ata que se converte nalgo interminábel.  

  Xa hai moitos anos que durante unha fechada e neboenta noite parei a fotar na rotonda do Milladoiro, nun tempo onde non había aínda tanta trangallada polo medio e se te despistabas podías chegar a cruzala dun lado a outro aínda que deixaras os baixos no intento. Estaba en faena cando levei o susto da miña vida pensando que sería abducido polo OVNI ou FANI coma lle din agora que estaba a piques de tomar terra na mesma rotonda. Tal e coma é sabido nestes casos, tan só me deu tempo a recoller a luz dos propulsores, pois en canto me viron cambiaron de idea e volveron rumbo ás estrelas.