Ir al contenido principal

Acéptase


      Sentado
            nunha dura cadeira
            que non é de madeira
      machucado.

      Canso
            vendo entrar e saír
            xente con veleno no fluír
      pranto.

      Inconsistencia
            dun porvír que non se loita
            acéptase e cómese con froita
      insistencia.


Siempre he sentido una tremenda fobia hacia las arañas. Me produce ansiedad fotografiarlas aunque su tamaño sea tan diminuto como el de esta preciosa  Araniella cucurbitina que es totalmente inocua e inofensiva. Sin embargo, cada vez que me acercaba con mi objetivo macro de 60mm y por lo tanto, necesitaba estar muy próximo, sentía como si un monstruo gigante intentase atraparme entre sus garras y devorarme con sus inexistentes voraces y feroces fauces. Su espalda mostraba la amable sonrisa, el beso que realmente me daba con sus enrojecidos labios carmesí. Pero yo, temblaba cada vez que levantaba mi cámara.


De ese modo tiemblo cada vez que me siento con mi madre y observo como recibe su tratamiento; o peor aún, como voy con ella a la consulta y me dicen que no se lo pueden dar porque no funciona, porque hay que buscar otra opción. Porque sé que los días pasan y la enfermedad se extiende. Porque sé que el veneno contrarresta el veneno y que no todo el veneno está para hacernos mal. Tan solo el veneno mental que nos inyectamos creyéndonos las mentiras y formándonos odios y fobias absurdas contra lo desconocido... quizás es más difícil desterrar una fobia contra un insecto que contra las personas porque hacia la propia especie tan sólo se necesita una buena educación. Sin embargo; y a pesar de mis fobias, la dulce Araniella cucurbitina sobrevivió en paz y libertad a la sesión que además duró lo justo y necesario para llevarme las cuatro fotografías que aquí podéis disfrutar.

Comentarios

Entradas populares de este blog

O carneiro no tellado

Quedo e petrificado no alto está o carneiro non brinca nin cruza carreiro só fica atento no tellado. Do cruceiro gardián salvacostas dos peregrinos protexe das chuvias os niños das aves viaxeiras que non quedarán.

Medio século de xaquecas

Imaxe creada coa IA xenerativa de Adobe Photoshop Mobile A xaqueca é unha das doenzas que máis absentismo laboral causa na meirande parte do mundo occidental. Non se sabe que é o que a produce nin tampouco se coñece apenas acerca dela. Pero a pesar delo, os avances en medicina axudan aos pacientes a tratar de levar unha vida máis ou menos normal. Antes de comezar, aclarar que non son médico nin nada polo estilo... simplemente son un doente tratando de explicar coma é que se sinte cando lle din que "unha dor de cabeza non é para tanto". Sempre denostada, a pesares do elevado número de doentes que temos arredor padecéndoa, o resto da xente non chega a comprender o nivel de dor que pode chegar a alcanzar nin o incapacitante que pode ser. Por iso, sen ser ningunha enfermidade das denominadas raras, senón que máis ben é bastante frecuente, é unha das máis incomprendidas. Mesmo hai nada, vendo a película de animación "Mars Express" (Jérémie Périn, 2023) falaban de  "...

Confundir a dereita ca esquerda

Non sei ti, pero eu moitas veces confundo a esquerda ca dereita e viceversa. De feito, pódoche estar guiando cara a dereita ao tempo que sinalo cara a esquerda. En min é normal. Outros pasan de ideoloxías populistas da extrema esquerda ás da ultra dereita sen inmutarse. E iso penso que xa moi normal non é. Confundir un ultra con ideas económicas utópicas con ultras que non respectan os dereitos humanos paréceme un erro tan consciente que só o podo interpretar coma ir cara onde tira o vento e segundo interesa en cada momento para estar xunto dos gañadores... pero non, non vai gañar o rancio vulnerador de dereitos.