Latexos cosmopolitas

No Cabo do Home vivía un fareiro protexido por un ser con faciana de peixe e corpo de tirano o dun tirano sauro rei. O sauro protexe o faro onde vive o home que mantén a luz que salvagarda a costa e tamén a navigantes que con calquera fin bótanse á mar.

Rematando febreiro, co inverno a piques de abandoarnos e a primavera ás portas, xa podemos gozar de días máis longos aínda que a noite segue a fechar cedo abondo. Baixando o Monte do Viso cheguei xusto para non poder resistir a tentación de premer o obturador perante semellante atardecer.

Sempre que paso por diante deste lugar non podo evitar pensar en toda esa xente maior abandoada polos políticos durante a pandemia. Indefensos, coma animais, sen dignidade nin a posibilidade dunha despedida... e aínda hoxe, os mesmos que os condearon seguen a evitar recoñecer os seus erros por non pedir desculpas, para esquivar o sinalamento. Errar é de humanos, rectificar é de sabios. O contrario non corrixe nin elimina o problema. O dano non vai desaparecer. Esa xente retrátase co seu comportamento noxento e quenes os defenden, protexen e manteñen, tamén son coma eles: cómplices do mesmo crime.

Isto tamén é Santiago. Está ben preocuparse pola seguridade vial mais tamén é unha cidade que hoxe vive o problema da vivenda coma calquera outra cidade española. Os alugueres están polas nubes e a especulación xoga máis con vistas ao turismo. Hoxe ata os estudantes pasan por unha auténtica odisea para atopar un lugar onde residir. Eu trato de sacar fermoso o máis escangallado, pero este edificio observo que está ocupado mais pareceume bastante ruinoso aínda que supoño que non así o será o seu alugueiro e non faltará pronto un fondo voitre que voe tras del para convertelo nunha lambetada turística pois está moi ben situado; de feito, non me sorprendería saber que xa están pensando en chimpar fóra aos ocupantes actuais. Quixera suliñar ese estado que non parece só estético, aparentemente ruinoso nalgunhas zonas onde a estrutura case parece pedir despegarse dun edificio nunha zona onde na beirarrúa de fronte temos edificios institucionais, educativos e ata residencias para maiores; ou se...

As torres alzan o seu perfil contra o ceo plomizo, as nubes ameazan con desatar a súa furia, mentres o vento zoa por entre as rúas desertas. Unha melancolía percorre os edificios, agardando o estalido da inminente tormenta.

Baixo o manto da néboa, a cidade desdibúxase, un labirinto de sombras e ecos. Farois como vagalumes escintilantes,revelan segredos ocultos a plena luz do día. O asfalto tórnase espello do irreal, e o silencio, banda sonora deste soño urbano.

No silencio da cidade, a néboa danse como un lenzo misterioso. As rúas, apenas visíbeis, revelan segredos agochados, e o encanto do descoñecido.

Achégase o Entroido e aquí quencemos motores ca poción máxica que fará que as corozas poidan voar ata o infinito e máis alá.

Pero... que lle pasou ao rei da animalada? Tantos anos de evolución e tivo que vir un branquiño a controlar a selva e falar cos animais todos, algo que a raza africana non era antes capaz. Así o pensou Muhammad Ali, pois del o escoitei eu e esas palabras quedáronseme grabadas e supoño que me inspiraron bastante ao premer o obturador nesta instantánea na que vemos a esa personaxe de ficción creada por Edgar Rice Burroughs onde procurei rebaixala a unha posición vulnerábel e humillante, penso que merecida; cambiando totalmente a mensaxe orixinal da banda deseñada do autor e dándolle así o meu propio e orixinal enfoque. Por certo, non existe IA, tan só a perspectiva forzada do chorro de auga dunha fonte que había fronte o mural.

Nunha aldea remota de Galicia, os galopíns do lugar descubriron un segredo máxico. No vello almacén abandonado atoparon unha cadeira vivinte, que se movía por si mesma e respondía ás súas risas e xogos. Os nenos, encantados, corrían e saltaricaban ao seu arredor, rindo ás gargalladas mentres a cadeira facía piruetas e bailes improvisados. Un día, mentres xogaban no campo de herba alta, un dos galopíns, Martín, decidiu ver se a cadeira era capaz de seguir os seus pasos rápidos e áxiles. E así, sen previo aviso, Martín botou a correr como un lóstrego e a cadeira, coas súas patas de madeira, seguiuno sen perder o ritmo. A persecución foi unha danza harmónica, onde a cadeira brincaba e xiraba como se fose parte do xogo. Os demais nenos, emocionados, uníronse á carreira, e pronto todos os galopíns corrían e saltaban en perfecto compás coa cadeira vivinte, creando un espectáculo único que deixaba a todos abraiados. Desde aquel día, a cadeira foi parte inseparable dos seus xogos e...

A mañá é unha páxina en branco para escribir os nosos soños. Co corazón cheo de crenzas e a mente aberta á sabedoría, cada novo día é unha oportunidade para ser a mellor versión de nós mesmos.

Reducir ou abandonar o consumo de alcohol é un acto de coraxe e intelixencia. As túas neuronas agradecerancho, mellorando a túa memoria, concentración e saúde mental. Toma o control, escolle a claridade e vive a túa vida ao máximo.

No recuncho da nosa vida en negativo, dúas cámaras tolas, namoradas e vivas, danzan ao son da luz das velas, proxectando soños en fíos finos de prata. Entre os corredores das recordacións, os carretes de 35mm capturan suspiros e nós, cámaras cómplices, abrazamos a beleza efémera dos momentos fugaces. As velas cantan cancións de luz e sombra, e nós, amantes de cristais e engrenaxes, codificamos os nosos segredos en cada foto, dun amor que se revela e se imprime eterno. No escuro dos nosos interiores, os negativos son confesións sinceras, exposicións de emocións gardadas, neste álbum perpetuo de amor verdadeiro.

Unha das exposicións fotográficas máis espectaculares activas actualmente que podes visitar na Galiza é a que presenta na Coruña a The MOP Foundation :  Centennial ca obra de Irving Penn . E xa que estades, non podedes saír sen facervos con un exemplar do catálogo que ademais ven presentado de xeito verdadeiramente exquisito. Unha verdadeira xoia en calquera libraría de fotógrafo que se precie.

Cando a chuvia cae e o ceo se tingue de gris, lembra que as flores vermellas precisan da auga para florecer. Deixa que cada gota que cae che inspire a seguir crecendo e a brillar co teu propio resplandor vermello, mesmo nos días máis escuros.

As luces da cidade brillan como estrelas terrenais, recordándonos que, mesmo na escuridade, sempre hai puntos de luz que nos guían. Levántate hoxe coa determinación de ser unha desas luces, iluminando o camiño para ti e para os demais.

A forza dos meteoritos recordounos a beleza e a fraxilidade da vida, e que sempre de novos comezos xorden grandes oportunidades.

Erguerse con enerxía é tan importante como un bo café! Así que vamos, o día non vai conquistarse só! Hai un mundo cheo de oportunidades agardando por ti e tamén olladas espreitando tralas fechaduras, pero que iso non che impida abrir as portas co teu entusiasmo e enerxía.

No choque das estrelas e planetas, atopamos a esencia da creación e a promesa de novos comezos no cosmos infinito.

Se o día che dá limóns, fai unha limonada... ou busca alguén cuxa vida deu tequila e organiza unha festa!

Cada salto é un novo desafío e cada obstáculo é unha oportunidade para demostrar a túa forza e destreza. Libera o teu espírito aventureiro e conquista o mundo co teu movemento!

Como un cabalo que ollando por unha fiestra ve a vastedade do mundo, abre os teus ollos hoxe ás infinitas posibilidades que te agardan.

Os teus pés poden estar cansos e destrozados, pero o teu espírito é máis forte ca nunca. Cada paso, cada dor e cada esforzo levouche até aquí. ¡Parabéns polo teu logro! Agora é momento de descansar, celebrar e lembrar que es un auténtico peregrino, un exemplo de forza e determinación. Benvida a Santiago!

Cada paso no Camiño é unha oportunidade para descubrir máis de ti mesmo e das marabillas que te rodean. Que a túa xornada estea chea de aventuras, paz e bo ánimo. Bo Camiño!

A verdadeira aventura comeza cando decidimos dar o primeiro paso. Que o teu obxectivo de facer o Camiño de Santiago che encha de forza, determinación e alegría, sabendo que cada paso te achega máis ao teu soño. Bo día e bo Camiño!

Aínda que os muros poidan romperse, sempre podemos recoller os anacos e reconstruílos máis fortes e resistentes ca antes. Cada desafío é unha oportunidade para renacer e mellorar.