No xardín dos soños esquecidos, onde a lúa prateada acariciaba os secretos das flores, el e ela atopábanse cada solpor. As súas almas, tecidas polo fío do destino, entrelazábanse nunha danza de promesas e murmullos eternos.
Unha tarde, coa brisa levando ecos de vellas cancións, el levou unha rosa vermella, símbolo do seu amor sen fin. Cada pétalo tiña gravada unha lembranza, cada espina unha dor sufrida. Mais o destino, cruel tecedora de fíos rotos, tróuxolle a despedida inevitable.
Co corazón escachado, el entregoulle a rosa, e os pétalos comezaron a caer, un por un, como as bágoas dunha historia inacabada. Ela, coa voz tremendo, prometeu que o seu amor persistiría alén do tempo e do espazo, alén da dor e do recordo.
As súas mans separáronse e, co último alento do día, os corazóns afastáronse. Mais, aínda na distancia, os pétalos que quedaron na terra florecían, lembrando aos ceos que o amor eterno non morre, simplemente se transforma en eternidade.
Así, no xardín dos soños esquecidos, os ecos das súas risas e bágoas seguían a danzar, perpetuando un amor que nunca se desvanecería.
Comentarios
Publicar un comentario
Déjame aquí tu comentario.