O home, a lúa e a fera

No silencio denso do bosque, entre sombras danzantes e ramas entrelazadas, un lobisome mira a través da fiestra da súa cabana. A lúa chea brilla con intensidade, a súa luz prateada penetrando na escuridade coma un eco de antigos misterios. Os seus ollos, reflexo dun lume interior, contemplan o firmamento cunha mestura de saudade e pesar.

Neste momento de solitaria reflexión, pensa na dualidade da súa existencia. Homo e fera, carne e espírito, natureza e razón. Cada aloumiño da lúa sobre a súa pel recorda a inevitabilidade do seu destino, unha danza entre o humano e o salvaxe, un equilibrio precario de instintos e pensamentos.

As estrelas, testemuñas mudas da súa transformación, parecen soster diálogos eternos, lembrando tempos nos que era tan só un ser humano. Pregúntase se a súa alma vagará eternamente entre os dous mundos ou se, algún día, atopará a paz nunha simbiose perfecta.

A lúa, sabia e inmortal, escoita os seus pensamentos sen xulgar, ofrecendo o seu consolo silente. Cada reflexo na fiestra é un recordatorio da efémera beleza da vida, unha celebración de cada respiro, de cada batida de corazón.

No medio do mesto bosque, na inmensidade da noite, o lobisome comprende que, malia a súa transformación, segue a ser un ser pensante, soñador, sempre en busca de respostas, sempre loitando por atopar o seu lugar no cosmos infinito. 

E así, coa lúa como compañeira e guía, atopa unha sorte de consolo na filosofía da súa existencia, un testemuño silencioso da complexidade e a beleza do ser.